Iemand wat loop en skinder, lap geheime uit; ‘n betroubare mens bewaar ‘n geheim. Spreuke 11:13
Ek onthou ‘n baie groot verleentheid wat ek as ‘n jong meisietjie ervaar het. Ek kan nie eens glo dat ek dit hier met julle gaan deel nie, want dit is ‘n verleentheid om dit selfs as ‘n volwassene te onthou. Maar ek voel nog steeds soveel empatie vir my jonger self en ek onthou duidelik hoe beskut ek gevoel het in ‘n oomblik wat ek sosiaal uitgesluit en ontbloot kon wees.
Ek was in die kleuterskool en ek was onbewus daarvan dat my onderwyseres die leerlinge opdrag gegee het om na speeltyd van die toiletpouse gebruik te maak. Ons het teruggekeer na die klaskamer en sy het met die middagles begin, toe ek skielik geskok en verskrik besef dat ek daar, in die middel van die klas, ‘n ongeluk sou hê terwyl ek in my stoel sit. Ek het my hand versigtig opgesteek en die onderwyseres gevra om nader te kom en sonder ‘n woord van verduideliking, moes my oë my afgryse en vernedering oorgedra het.
Wat sy daarna gedoen het, was die goedheid van die hemel self. Sy het dadelik my dilemma herken en die ander kinders met groot grasie en takt genooi om ‘n ry te vorm vir ‘n verrassende middagavontuur. Sy het hulle vinnig uit die kamer gelei en in die gang af na ‘n waterfontein om ‘n slukkie water te drink (alles kan ‘n avontuur vir ‘n vyfjarige wees!), ver van my af, terwyl sy inloer by ‘n naburige klaskamer vir hulp van ‘n ander onderwyser. Sy keer toe terug na ons klaskamer waar sy aan my en my (heel letterlike) plas van verleentheid aandag gee.
Ek onthou sy het verduidelik hoe sy saam met my na die toilet sou gaan om skoongemaak te word, maar ek hoef nie bekommerd te wees nie, sy my sou beskerm terwyl ons loop sodat niemand sou sien of weet wat aangaan nie. Toe ons uit die klaskamer stap en in die gang af in die teenoorgestelde rigting van my klasmaats, onthou ek dat ek agter haar weggekruip het toe ek klein stemmetjies hoor vra: “Wat gaan aan met haar?” So eerlik en direk soos kinders ook al in hierdie ouderdom kan wees, sou dit ongetwyfeld ‘n belangrike gesprek tussen my klasmaats word as hulle van my ongeluk geweet het, en sou hulle my nog vir jare die teiken van grappies kon maak.
In plaas daarvan het my onderwyseres die waarde daarvan verstaan om ‘n saak te kan verberg wat meer skade sou veroorsaak as goed. Sy het besef dat my pyn die teiken van gefluister tussen ander kon wees en sy het uit haar pad gegaan om te verseker dat daardie vlietende oomblik nie ‘n etiket word wat my kon volg in die komende dae nie. Sy het letterlik en figuurlik agter my gestaan toe ek dit die nodigste gehad het.
Miskien weet jy hoe dit voel om in ‘n situasie te verkeer waar die pyn, verleentheid, foute, verlies of ontberinge van ‘n private aangeleentheid ‘n onderwerp vir openbare gesprekke vir ander geword het. Dit is so maklik vir ‘n persoon se privaat lewe om blootgestel te word aan die wêreld om alles op sosiale media te lees of om ontspanne te skinder tydens aandete met vriendinne.
Jy mag dalk empatie hê met my vyf-jarige self as jy dink aan situasies wat jy miskien beleef het en wat mense baie gegee het om oor te praat. Jy mag dan verstaan watter geskenk dit is om ‘n betroubare vriend te hê wat jou met grasie beskerm en bewaar en bedek, eerder as om dit as ‘n oomblik te gebruik om jou pyn as ‘n gesprekspunt aan ander uit te saai.
Daardie onderwyseres het in woord en daad getoon dat sy ‘n vriendin was wat agter my gestaan het. Wat een van my grootste verleenthede van my kinderjare kon gewees het, word onthou met die dankbare herinnering aan hoe iemand genoeg omgegee het om ekstra moeite te doen om waardigheid te beskerm en aan te bied in ‘n kwesbare oomblik.
Ek wens ek kon sê dat ek nog altyd die voorbeeld van daardie vriendelike, wyse onderwyseres gevolg het en vinnig ‘n einde aan stille fluisteringe en verwonderinge van ‘Wat gaan aan met haar?’ kon bring en eerder daardie gesprekke ‘n geleentheid kan maak om ‘n bedekking van genade en empatie vir ‘n ander mens te bring. Soms het ek, soms nie. Maar my hoop en gebed is dat ons altyd daarna sal streef om soos daardie onderwyseres te wees – om te verstaan dat ons die keuse het om iemand te wees wat bydra tot die pyn of skaamte as ander seerkry of val, of ons kan wees soos die persoon wat Spreuke 11:13 beskryf , “… ‘n betroubare mens bewaar ‘n geheim,” om ‘n betroubare persoon te wees wat ‘n manier vind om ander in genade en vriendelikheid te beskerm. Ek weet watter persoon ek eerder in my lewe wil hê, en ek weet as watter soort vriend ek bekend wil staan – om die soort betroubare persoon te wees wat sê: ‘My vriend, ek staan agter jou.
